Pero o conto non parou aquí. Ademais do texto colectivo, Riveiro Coello adicou sete anos da súa vida a ensarillar os fíos argumentativos que atan a trama da novela. As dúas mulleres reais dan forma á protagonista e ao motivo fundamental sobre o que gravita todo o texto: a memoria. Ou fiando máis fino; a memoria persoal e a memoria colectiva. Por unha banda reivindícanse as lembranzas, sobre todo as ligadas aos vencellos familiares, como sostén da saúde emotiva. Por outra, reivindícase a memoria vencellada ao pasado histórico, concretamente ao dun século XX marcado a lume pola violencia inherente aos fascismos.
A memoria, así, constrúese con retallos das lembranzas dos outros, coas voces dos outros, coa presenza e os feitos dos outros. É por iso que esta novela recolle a perspectiva de moitos personaxes que comparten dor e vivencias con Laura. É por iso tamén que os integrantes do club logramos empatizar cun relato que necesariamente é de todos e que, por desgraza, tamén pode ser presente polo empeño macabro dalgúns desmemoriados, como ben se puido ver nalgunhas imaxes estarrecedoras do pulo do fascismo en Grecia.
Máis nós non esqueceremos. Aquí, canda Laura, deixamos o noso recordo e a nosa lectura marcada pola pegada de Elvira co seu agasallo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario